... Pou anaiok, gure printzipioekin bat, gizarte hobe baten aldeko apustua egin nahi dugu, lehiakortasun gutxiagokoa eta solidaritatea eta justizia ezaugarri dituena. Filosofia hori gure bizitzako esparru guztietan aplikatzen dugu, eta nola ez baita mendian ere, hori baita azken finean gure bizitza. Ez dugu inoiz sinetsi mendiak lehiakortasuna esan nahi duenik. Guretzat esperientzia, nork bere marka hobetzea, lagunekin egotea eta abentura garrantzitsuagoak dira lehia, ondokoari irabaztea, errekorrak, markak edo graduak baino. Azken horiek gure egunerokoan ikusten ditugun kontzeptuak izan arren ─eta errespetatzen ditugu─, guk gaztetan ez ditugu geureganatu eta orain ere ez ditugu geureganatuko. Pou anaiok beti jarraituko diegu gure printzipioei eta mendia ulertzeko modu erromantiko hori defendatuko dugu gurasoek irakatsi ziguten bezala.

All the best!

INDIAN CREEK-ERANTZ: “NON ARROKA GORRIA DEN ETA PITZADURAK PERFEKTUAK”

Las Vegasko lurreratzea “Bilboko lurreratze onenetakoen” parekoa izan zen: bost saiakera harea-ekaitz baten erdian, Los Angelesko aireporturako txangoa barne. Azkenik, aurreikusitakoa baino ordu batzuk geroago iristen gara jokoaren eta bizioaren hirira...

Baina hemen gaude jada, Estatu Batuetan, Europa zaharrean hain eskasa den pitzadurako eskalada estiloaren paradisuan. Flamingo kasinoan gau bat igaro ondoren, hurrengo goizean Utah estatuan dagoen Indian Creek-erantz ateratzen gara ziztu bizian; izan ere, ez gara hiri handien eta jendetzen oso lagun. Lagun min batek oso ondo definitu zuen behin ingurune hori: "arroka gorria eta pitzadura perfektuak". Bertan igaroko ditugu datozen hamabost egunak, Neus Colom eskalatzaile mallorcar indartsuarekin eta Jordi Canyi gure kamerariarekin batera. Gure hirugarren bidaia da: lekua oso polita da, mota guztietako pitzadurez zeharkatuta dagoen hareharria zoragarria eta eskalada kopurua amaigabea.
Ohartarazi diogu Neusi: gauza bat da etxean gainditzeko gai zaren zailtasuna eta beste gauza bat hemen egin dezakezuna. Pitzadurako eskalada eta kareharrikoa errugbia eta futbola bezain parekoak dira: biak jokatzen dira pilota batekin; gainerako guztiak ez du zerikusirik.
Zailtasunak handiak diren arren, hirugarren bidaia honetan zertxobait hobetzen hasiak garela sentitzen dugu. Friend totemak paraboltak balira bezala estutzen dugu geure burua eta dena ematen dugu erori arte kirol-eskaladan bezala. Horrela, bide oso on batzuk egiten ditugu. Indian uzterako, Ikerrek zenbait 5.12 bistan eginak izango zituen eta bi 5.12+/5.13 entseatu, “Bulldog” eta “Less Than Zero”, saiakera gutxitan egingo zituen; ez dago batere gaizki.

Nik 5.12- mailako bi egiten ditut bistan, “Anunaki” ospetsua eta “The Slot Machine”, baina asko borrokatuta…:

- ─Joder Iker, okerrena pasatu dut, baina 2 zenbakiko friendak bukatzen ari zaizkit (ordurako neurri horretako zazpi jarri ditut jada) ─esaten diot anaiari kezkatuta eta besoak hazita ditudala eta bere onera bueltatzen ez direla sentituz.

- ─Ez kezkatu, eskurako zenbaki ona da hori, hor ondo sartuko da, zu segi goraka ─esaten dit anaiak, izan ere bidea balkoitik neurtzea oso erraza izan ohi da.

Horrela, azken asegurua 15 m-ra daukadala eta eroriz gero kolpe ederra hartuko dudala jakinda, ibilbide itzel honetako azken metro okertuetara iristen naiz 2 zenbakiko pieza bakarrarekin, bizitza salbatuko didana eta pitzadura okertua izugarrizko beldurra pasatu gabe gainditzea ahalbidetuko didana.

─A ze tentsioa pasatu dudan… Bistako honetan asko arriskatu dut ─esaten diot anaiari atzera itzultzeko aukerarik gabeko egoera batean nagoela konbentzituta.
Ez dut esajeratu nahi, baina une horretan pentsatzen dut antzeko zerbait pasatuko zitzaiela burutik Hinterstoisser eta bere lagunei Eiger mendiko ipar-aurpegian, zoritxarreko ibilbide horretan barrena aurrera egin eta bat-batean atzera itzultzeko aukerarik gabe gelditu zirenean.

Neusek ere izan zuen, asko kostata bada ere, bere loria-momentua, “Anunaki” hirugarren saiakeran kateatuz. Pitzadurena gustatu zitzaion, baina Mallorcara bueltatu ondoren lagun batek itzuliko ote zen galdetu zionean:

─Tira, denborarekin agian bai… ─erantzun zuen, ez erabat konbentzituta.
Enekok bidaiaren hasieran esan zuen bezala: “Ikusiko duzu zein motibatuta egongo zaren gero Mallorcan erregleta eta txorrerekin!”.

Eta hain motibatuta itzuli zen, ezen 7a+/7b mailako pitzadurekin borrokan ibili ondoren -jende guztia bezala, bestalde- bakarrik egun batzuk geroago, 8b/8b+ mailako “Ramadán”, irlan gogor ospe handia duena, egin zuen.

Baina Indian-eko bidaia amaitu da. Pixka bat gehiago ikasi dugu eta batez ere gure lagunekin gozatu dugu: Kataluniako Pato eta Laurarekin, Estatu Batuetako Kevinekin eta Palencia eta Toledoko Luiso eta Samurekin. Beti gertatu ohi zaigun bezala, lagunekin egonda hobeto pasatzen dugu.
 

ERRESKATEA ETA ESKALADA RED ROCK-EN

Las Vegastik oso gertu Red Rock parke naturala dago. Paraje horrek ehunka bide eskaintzen ditu, batez ere harearrizkoak eta erregletadunak, bai eta eskalatzeko metro asko ere.
Berriz ere inguru honetan gaudela aprobetxatuz -Neus aireportuan utzi behar izan dugu, oporrak bukatu zaizkiolako-, basamortu-ingurune honetan ibilbide bat behintzat egitea erabakitzen dugu.
Lehen egunean Velvet Canyon-era abiatzen gara goiz jaiki gabe, hurrengo egunerako hurbilketa egiaztatu besterik ez baitugu nahi.
Hormaren oinarrira iristen ari garenean, istripua izan duen eskalatzaile batekin egiten dugu topo. Lehen asegurua jarri aurretik erori da eta lurra jotzean orkatila hautsi du. Bere laguna zona seguru bateraino jaisten laguntzen ari da eta guk ere gure laguntza eskaintzen diegu.

─How are you man? ─Galdetzen diogu zer moduz dagoen jakiteko.

Eta hark azentu amerikar itxiaz erantzuten digu:

─Ondo, oso ondo, eskerrik asko.

Egia esan aurpegi ona du; harrigarria orkatila nola duen ikusita:
itxuraz hautsita, ia ezinezkoa den posizio batean eta esango genuke bi zauri ireki ere bazituela...
Lagunak esaten digu erreskate-taldeak jakinaren gainean daudela, baina ez dakiela zenbat denbora beharko duten. Logikoa den bezala ─edo guri behintzat hala iruditzen zaigu─, norbait bere bila etorri arte harekin gelditzea eta laguntzea erabakitzen dugu.

Minutu batzuk igaro ondoren lehen erreskate-taldea iristen da, baina gutxiegi dira zauritu bat jaisteko. Ez dakigunez erreskate-talde gehiago etorriko diren ala ez, inguruan azalduz doazen eskalatzaileei laguntza eskatzea erabakitzen dugu, munduko edozein lekutan egiten den bezala. Harrituta uzten gaitu jendeak ez duela erreskatean parte hartu nahi eta aitzakia pila bat jartzen dituztela egiten ari direnarekin jarraitzeko.

─Zer uste duzue mutilok? Normala iruditzen zaizue? ─galdetzen diet lagunei harriduraz.
─Ez, nola izango da ba normala? ─erantzuten didate Iker eta Jordik aldi berean. Mendizaletasunari izen ona eman dioten balioak pikutara joaten ari dira denborarekin.

Ahal dugun guztia laguntzen dugu eta azkenik, ordu batzuk geroago, helikoptero-pilotu abil batek airetik ateratzen du zoritxarreko eskalatzailea.

Bakarrik espero dugu arazorik gabe osatu eta ahalik eta lasterren mendira itzuli ahal izatea.

Hurrengo egunean eta ordu gutxi barru “Epinephrine” eskalatuko dugu, seguruenik Red Rock-eko bide klasiko ezagunena.

Gure ideia Yosemiterantz joatea bada ere, bailarako eguraldi txarrak planak aldatzera behartzen gaitu eta Zion parke nazionalera joatea erabakitzen dugu.

ZION: ¡TODO UN DESCUBRIMIENTO!

Teníamos ganas de conocer este parque nacional hacia mucho tiempo, y la realidad en poco días superara nuestras expectativas: Un lugar precioso, mucho mas tranquilo que Yosemite, y sobre todo, y no menos importante, con muy pocos escaladores, que la verdad no acabamos de entender viendo la calidad del entorno.
Se suman también Samu, Luis e Irene, que llega a los pocos días directa desde casa.
Ya que no se puede ir a Yosemite decidimos comenzar nuestra actividad por el plato fuerte, que no es otro que la archifamosa escalada de “Moonlight Buttress” obra maestra del genial alpinista americano Jeff Love y una de las rutas mas famosas del mundo.
Nos sale todo a pedir de boca: La hacemos en el día, en libre y a vista. Eso si, ¡no sin apretar de lo lindo! Sin lugar a dudas una de las mejores vías de fisura que hemos escalado en nuestra vida.
Después vendrá “Silverback” otro rutón, que también saldrá en libre y en el día, y prácticamente se puede considerar que a vista, ya que aunque en el penúltimo largo Iker cae de primero con la reunión en los morros, yo la encadenare de segundo.
El ultimo largo-una fisura estrecha en forma de rayo de unos 30 m que acaba en un desplome- es increíblemente guapo.
Y para acabar en esta joya de la naturaleza, también haremos otro clásico un poco mas sencillo que se llama “Shune’s Butress”.
El tiempo, que ha aguantado una semana, se tuerce, mientras decidimos movernos al único lugar que no pronostican ni agua ni nieve, que nos es otro que Josuha Tree.
 

ZEIN POLITAK JOSHUA TREE HAUEK!

Red Rock eta Zionen bezala, leku honetan ere gure lehenengo aldia da. Estatu Batuetako eskaladaren sorlekua den honetan, Bachar, Long, Hill eta beste eskalatzaile batzuek hainbat bide ospetsu ireki zituzten, esaterako “Equinox” edo “The Acid Crack”.

Ikerrek saiakera aparta egin eta lehenengoa bistan egiten du. Bigarrena ere, pixka bat gehiago kostata, baina ateratzen du...
Mutilak kalitatea du dudarik gabe...
Besteok -Samu, Irene eta Luisok gurekin jarraitzen dute- kalitatezko klasiko pila bat eskalatzen ditugu.
Lasai egoteko leku itzela da eta bideak ere onak dira, baina agian, desabantaila bat bilatzeagatik, esan beharra dago burua pixka bat estutu behar dela biderik onenak bilatzeko, dena oso sakabanatua dagoelako; bestalde, eskalada mota pixka bat zaharkituta dago.
Hala ere, bertan astebete eskalatzen eman ondoren, bagoazenean pentsatzen dugu lekua ikusi, paisaiaz gozatu eta tokiko Joshua Tree zuhaitzak ikusteagatik bakarrik merezi izan duela.

Horrela amaiera ematen diogu amerikar basamortuetan zehar ia 40 egunez pitzadurak bilatzen ibiltzeari. Asko eman digu bidaia honek eta zalantzarik gabe errepikatuko dugu. Euskadira itzultzen garenean, txundituta geratzen gara Bilboko aireportutik Gasteizera doan errepidearen inguruan hainbeste berde ikusteaz. Hainbeste egun harearen gainean igaro ondoren, orain beste planeta batean gaudela iruditzen zaigu...
 

“ES MIRALL”: ERREGLETAREN PUNTAN

Gutxitan ikusi ditut gertutik 8b mailako “Es Mirall” (2016ko otsaila) bidekoak bezain erregleta txikiak, nahiz eta hori nire estiloa den eta gustuko dudan. Agian gogoratzen dudan bakarra 8c mailako “Perestroika” da (2014ko martxoa), hori ere Mallorcan. Bietan ere, ez nintzen gai eutsita egoteko tenperatura- eta hezetasun-baldintzak ezin hobeak ez baziren. Izan ere, ziur ez dela kasualitatea izan, ibilbide hau ─Puig de Garrafan (Andratxen) irekitako lehenengoetakoa─ irlako itzal handiko Carlos Raimundo eskalatzaileak ekipatu zuenetik ia 30 urtez inoiz eskalatu gabe egon izana.

Carlosek opari hori utzi zuen, baina bazekien erregleta txiki-txikiz osatutako bide hori egiteko dantzari baten oreka eduki behar zela eta ez zela batere lan erraza izango. Are gehiago kontuan hartuta heldulekuak txikiak izateak oinei ere eragiten diela eta horiek gabe ia ezinezkoa dela hormari atxikitzea. Horregatik guztiagatik jarri zioten “Es Mirall” izena, “ispilua” esan nahi duena.